Dian (48): “Het begon toen mijn man zijn baan kwijtraakte. Eerst was hij teleurgesteld in zijn baas en collega’s, daarna kwam de woede. Hij was zo boos. Op alles en iedereen.

Hij reageerde zich echter alleen op mij af. Als ik het huis net had schoongemaakt, keerde hij gerust de vuilnisbak om op de grond. Kon ik weer opnieuw beginnen. Of als het eten op tafel kwam, zei hij dat hij het niet lustte. Dan moest ik maar iets anders klaarmaken. ’s Nachts hield hij me wakker. Als hij niet kon slapen omdat hij zich zorgen maakte, dan mocht ik ook niet slapen. Langzaam maar zeker werd ik een wrak. Kon niet meer helder denken. Mede daarom kwam het niet in me op om weg te gaan. En als het je man tegenzit, dan steun je hem toch? Hij was tenslotte zijn baan kwijt en kreeg steeds afwijzingen op zijn sollicitaties. Ik hoopte dat als hij uiteindelijk weer aan de slag zou kunnen, dat het dan over zou gaan. Daarom heb ik ook heel lang geen hulp gezocht. Ik durfde niet. Was bang om het alleen maar erger te maken.”