Jan (82): “Veel durfde ik er niet van te zeggen als ze zo tekeerging. Ik hou toch van mijn vrouw. Bovendien maak ik het haar lastig. Dat waren mijn gedachten.

Door een hersenbloeding kan ik de linkerkant van mijn lichaam niet meer goed gebruiken. Ik kan niets meer zonder hulp van anderen. En ik ga steeds verder achteruit. Mijn vrouw merkte dat ook, want mijn verzorging nam steeds meer tijd in beslag. Toen begonnen de scheldpartijen. Ze maakte me voor van alles en nog wat uit en snauwde me af als ik iets heel normaals vroeg. Eerst schold ik terug. Of ik probeerde het op een andere manier en vroeg rustig: waarom doe je nu zo? Dat werkte allebei averechts, ze schold me nog harder uit. Ik zei daarom meestal niets. Helaas bleef het daar niet bij. Ze ging me ook negeren. Liet me soms een halve dag in bed liggen, ging de deur uit zonder iets te zeggen of praatte dagenlang niet tegen me. Ik voelde me steeds slechter. Ik trok me helemaal terug in mezelf en had geen zin meer in contact met mijn vrouw. Ik wilde mijn kinderen niet eens meer zien. Als het zo moest, ging ik liever dood. Een bezoek aan de arts zorgde voor verandering. Ik vertelde hem na lang aandringen wat er aan de hand was en hij vroeg om een gesprek met mijn vrouw. Vanaf toen konden we weer samen praten.”