Lottie (25): “Als kind wist ik wel dat er iets niet goed was, maar ik wist niet wat. Als mijn oppas Frank naast me kwam zitten op de bank, stopte hij zijn hand in mijn broek. Ik deed niets, want het deed geen pijn.

Maar toch voelde het niet goed. ‘Je mag het verder aan niemand vertellen hoor’,  zei hij. Gelukkig duurde het niet lang voordat die oppas wegging, maar pas na twee jaar herinnerde ik het me weer: ik had het hele gebeuren dus verdrongen. Ik heb me er vaak schuldig over gevoeld, omdat ik het toeliet. Nu weet ik dat hij fout zat, niet ik. Ik was nog maar een kind!”